Презентация на тему Savoir vivre

go zawczasu, by później nie przepychać się w kierunku

kasownika. Jeśli nie pomyśleliśmy o tym, poprośmy współpasażerów o pomoc w skasowaniu biletu zamiast przedzierać się między nimi.

kosmetycznych jest w naszych czasach niemal towarzyskim obowiązkiem. I

to nie tylko pań. Także obyci panowie powierzają swój wygląd profesjonalistom: fryzjerom, manikiurzystkom, masażystom. Eleganskie salony coraz częściej proponują kompleksowe zabiegi adreswane do zaprasowanych panów, których pozycja wymaga nienagannego (i młodego!) wyglądu.

rzadko można z jakiegoś zabiegu skorzystać „z marszu”. Dobre

gabinety mają zwykle „pełne obłorzenie”(żeby użyć hotelowego zwrotu). Jeśli nie możemy przyjść umówionym terminie upszejmość nakazuje zatelefonować z pewnym wyprzedzeniem, najpóżniej tego samego dnia rano.
Do fryzjera przychodzimy z czystymi włosami, umytymi najdalej poprzedniego dnia.
Na zabieg kosmetyczny twarzy możemy przyjść w makijażu, który zmyjemy na miejscu. W elegenckich salonach po zabiegu kosmetyczka wykona nam ponownie lekki makijaż (czasem jest to osobno płatna usługa).
Gdy jesteśmy pytani o wybór kosmetyku, szczerze pytajmy o właściwości poszczególnych preparatów, a także ich cenę. Unikniemy wtedy niemiłego zaskoczenia, że za zabieg, którego cena podana jest zgrabną formułką „od...zł”, zapłacimy dwukrotnie więcej.

– tylko ekskluzywne gadinety, z których korzysta ją osoby

bardzo zamożne gabinety. Jeśli jednak nie zdążymy z kąpielą przed przyjściem lub jeśli podczas bardzo upalnego dnia spocimy się w drodze na zabieg, nie ma nic niestosowanego w prośbie o wskazanie miejsca, gdzie możemy się odświeżyć.
Jeśli decydujemy się na dodatkowe wynagrodzenie kosmetyczki, pamiętajmy, że powinna być to kwota równa 10% kosztu zabiegu. Pieniądze dajemy przy płaceniu. Płacać kartą, możemy poprosić o daliczenie napiwku, ale wtedy nie mamy pewności, czy trafi do naszej „pani Krysi”.
W przypadku gdy efekt zabiegu nas nie satysfakcjonuje, wyrażmy swoje rozczarowanie spokojnym tonem. Powiedzmy, jakie konkretnie mamy zarzuty: kolor jest żle dobrany, skóra na twarzy jest mocno zaczerwieniona, po masażu odczuwamy ból w konkretnym miejscu, manikiurzystka użyła taniego lakieru, który odprysnął jeszcze tego samego dnia itp. To punkt wyjścia do rzeczowej rozmowy na temat sposobu zadośćuczynienia poniesionej przez nas szkodzie. Nie bójmy się egzekwować swoich praw, ale róbmy to w grzeczny sposób.

naraża nas (i innych) na choroby skórne. Idąc na

basen, zabierzemy ze sobą oprócz ręcznika i stroju kąpielowego – także kłapki. Przed wejściem do wody opłuczmy pod prysznicem ciało z potu. Kłapki nośmy nie tylko w szatni,ale także przechodząc z basenu do jacuzzi czy zjeżdżalni. Nie okupujmy jacuzzi ponad miarę – jest wielu chętnych do korzystania z tej formy masażu. Spokojnie czekajmy na swoją kolej przy zjeżdżalni i respektujmy sygnalizację . Z tego samego względu nie zjeżdżajmy w kilka ośob naraz. Korzystajmy z wody w taki sposób, by nie przeszkadzać innym – nie chlapmy, nie biegajmy, nie okazujmy zbyt głośno radości i nie przywołujmy się w ten sposób. I najważniejsza sprawa – w okresie,gdy cierpimy na jakiekolwiek zakażne choroby skórne, na czas leczenia zrezygnujmy z tej formy aktywności

w drogich,markowych strojach,ale zawshe powinniśmy mieć obuwie na zmianę,czyste

spodnie sportowe i podkoszulek. Epatowanie współtowarzyszy zmagań o dobrą kondycję nagim torsem nie jest eleganckie. Tak jak w przypadku basenu,korzystajmy z prysznica-zarówno przed przystąpieniem do ćwiczeń,jak i po ich zakończeniu, zwłaszcza gdy czeka nas droga do domu środkami komunikacji miejskiej.

od okienka do okienka czy od pokoju do pokoju.

Dlatego,jeśli mamy do załatwienia jakąś sprawę,a nie znamy danego urzędu,pierwsze kroki skierujmy do informacji. Precyzyjnie określmy cel naszej wizyty,by po godzinie stania nie okazało się,że to nie tu,tylko piętro wyżej. Do pokoju wchodzimy bez pukania,gdy opuści go poprzedni interesant. Jeśli urzędnik potrzebuje czasu na wypełnienie dokumentacji,poprosi nas o poczekanie. Możemy to zrobić w pokoju,ale zręczniej jest wyjść ponownie na korytarz i zaczekać na głośne''proszę''.Jeśli jednak okaże się,że zmarnowaliśmy czas nie obwiniajmy o to urzędniczki,która naprawdę nie może załatwić naszej sprawy,ale poprośmy o pomoc w ustaleniu. Kto jest kompetentny. Najlepiej, gdyby przy nas zadzwoniła do pokoju,do którego nas kieruje,i upewniła się,że to właściwy''adres''.

jednak bez kompletu potrzebnych dokumentów.Żeby uniknąć tego typu sytuacji,dokładnie

przestudiujmy tablicę ogłoszeń przy interesującym nas pokoju,a najlepiej jeszcze w domu wejdżmy na stronę internetową urzędu i sprawdżmy,czego od nas będą wymagali,np. przy składaniu wniosku o wydanie paszportu.Ustalmy też,ile czasu urząd ma na załatwienie naszej sprawy(np. na wydanie lub wznowienie paszportu czeka się aż sześć tygodni),by nie spotkała nas przykra niespodzianka.
Pamiętajmy,że niesnajomość prawa nie zwalnia nas z obowiązku podporządkowania się przepisom.o my,a nie urzędnicy będziemy ponosić odpowiedzialność za niedopełnienie nałożonych na nas przez państwo lub samorząd obowiązków.

zgloszeniowy-zanim dojdziemy do odpowiedniego okienka,powinniśmy pobrać odpowiedni numerek. Zdarza

się,że po dojściu do okienka urzędniczka wyjaśnia,że zamiast numerka do okienka A(przy którym stoimy), potrzebujemy C.a tam kolejka jest dwa razy dłuższa.To bardzo niekomfortowa sytuacja,ale przy takiej organizacji pracy pani z okienka A naprawdę nie jest w stanie załatwić naszej sprawy! Jeśli kolejka jest długa,wiele osób po pobraniu numerka rezygnuje i wyrzuca go do kosza.Takie zachowanie niepotrzebnie wydłuża czas oczekiwania pozostałych.Urzędniczka ma bowiem obowiązek odczekać minutę lub dwie,zanim wciśnie guzik zmieniający numer.Lepiej nie pobierajmy go wcale lub zostawmy niewykorzystany numerek osobie,która przyjdzie po nas.

jest bardzo nieładnym zwyczajem.
Jeśli otrzymamy do domu awizo informujące

o oczekującym na nas liście poleconym lub paczce,wybierzmy się na pocztę następnego dnia(listonosz,który ma przy sobie przesyłkę,może jeszcze roznosić pocztę) lub,gdy bardzo zależy nam na czasie,po uprzednim upewnieniu się,że przesyłka z powrotem jest już w urzędzie.Inaczej narażamy się na niepotrzebną wizytę na poczcie i blokowanie miejsca innym oczekującym.

liczne niespodzianki. Dla osoby niewyrobionej to, co zobaczy w

takim miejscu, może stanowić nie lada szok. Nie ma nic wstydliwego w przyznaniu, że się tego rodzaju sztuki nie rozumie czy nie akceptuje, zwlaszcza że obok dziel wybitnych galerie pokazują także prace młodych czy eksperymentujących artystów którzy dopiero szukają własnego języka.

Życzliwe zainteresowanie – oto najwłaściwsza postawa. Tutaj także raczej nie powinnyśmy dotykać eksponatów, choć niektórzy artyści do tego zachęcają, uprawiając sztukę która wchozi w interakcje z widzem. Od tego właśnie zaczął się słynny romans Yoko Ono i Johna Lennona – artysta wszedł na drabinę stanowiąca część ekspozycji, by dokladnie przeczytać co napisała Ono. Nie bójmy się pójść za artystą – udział w zdarzeniu artystycznym nie zawsze ma tak powazne konsekwencje.

to wielkie wydarzenie z udziałem głowy państwa, we fraku

występuje tylko dyrygent.
Publiczność: panowie w ciemnym garniturze z białą koszulą i muchą, ewentualnie ciemnym krawatem i chusteczką w butonierce, panie w sukience o długości „trzy czwarte” lub konczącej się w okolicy kolana szalem albo etolą i niedużą torebką. Jeśli koncert odbywa się w dzień powszedni i udajemy się na niego prosto z pracy, garsonka lub garnitur także nie będą faux pos. Jednak wskazane byłoby włożenie butów wieczorowych. Choć na widowni i w kuluarach coraz częściej widuje się osoby w dżinsach, swetrach lub bluzach, nie jest to jednak strój, zyskałby pełną aprobatę w tych miejscach. Mamy już tak niewiele okazji, by ubrać się sczególnie uroczyście, że szkoda rezygnować z tych, które na to pozwalają.

wszystkim zorientujmy się, z ilu części sklada się każde

z dzieł. Zwykle wykonowane są trzy: dwa krótsze w pierwszej części i jedno dłuższe, np. symfonia po przerwie. Ale bywa też tak, że koncert składa się z jednego rozbudowanego utworu lub kilku krótszych, szczególnie jeśli jest to repertuar pianistyczny. Dlaczego jest to ważne? Ponieważ okazjonałni bywalcy nie zawsze wiedzą, kiedy nagradzać artystów oklaskami.

i w teatrze) – niedopuszczalne. Jeśli dotrzemy na koncert

lub przedstawienie w chwili, w której orkiestra zaczyna grać lub kurtyna idzie w góre, bileterka nie wpuści nas na salę, nawet jeśli mamy wykupioną najdroższą lożę. Będziemy musieli poczekać na przerwę w koncercie lub koniec pierwszego aktu spektaklu. Być może w tym czasie ktoś, kto wykupił wejściówkę, zajął krzesla przeznaczone dla nas. Oczywiście mamy prawo na nich usiąść, a osoby, które je wcześniej zajmowały, powinny poszukać sobie nowych lub stać.

okazywania im naszego uwielbienia. Pamietajmy, że to, co było

dla nas wspanialą rozrywką dla nich jest ciężka, także fizyczną pracą. Wychodzą po spektaklu czy koncercie naprawdę wyczerpani. Prośmy o nie telko wtedy, gdy naprawdę nam na nich zależy. I nie obrażajmy się, jeśli w tym konkretnym momencie go nie otrzymamy. Może aktor spieszy się do domu, w którym ma chore dziecko, a aktorka musi zdążyć na pociąg, bo gra w filmie? Poza tym, że są idolami, są tez ludzmi ze swoimi problemami.

teatru, bo czas pluszowych krzesel i dam, które na

nich zasiadały w ogromnych kapeluszach, minął bezpowrotnie. Swoją drogą, pod koniec 19 wieku w teatrach paryskich, wywieszono tabliczkę upraszającą „piękne panie”, by kapelusze zostawiały w szatni, bo zasłaniają scenę siedzącym za nimi widzom. Większość elegantek zignorowała tę prośbe, na szczęście aktorom na pomoc przyszli projektanci mody i zaproponowali skromniejsze nakrycia głowy, z którymi bez żalu można było się rozstać przed wejściem na widownię. Dziś teatr ma wiele form – na spektakl możemy zostać zaproszeni do sali z klasyczną sceną pudelkową, albo do takiej, gdzie wszystko widać, a aktorzy wchodzą drzwiami, którymi wcześniej została wpuszczona publiczność.

dla najgorzej wykształconych, choc jego funkcja rozrywkowa nadal jest

najpopularniejsza. To sprawia, że często zapominamy,lż sala, nawet w multipleksie, nie jest naszym „domowym kinem”, i zachowujemy się w sposób co najmniej swobodny. Wlaściwie należałby w tymniejscu raczej napisać, czego się podczas oglądania filmu nie robi, niż co tu robić wypada.

na swoje miejsca przechodzimy tyłem do ekranu (w teatrze

– tyłem do sceny). Osoby już siedzące wstają lub unoszą się nieco, by ułatwić przejście. Jeśli film już trwa, nie przeciskamy się na swoje miejsca, tylko siadamy na pierwszych z brzegu. Trudno – kto późno przychodzi, sam sobie szkodzi.
Napoje i przekąski zabieramy ze sobą na filmy rozrywkowe. Podgryzanie ich przy oglądaniu wybitych dzieł filmowych jest dowodem ta to, że pomyliliśmy salę. Staremy się tak jeść, by nie zagłuszać aktorów i nie zostawić po sobie pobojowiska. Puste kubki, butelki i inne opakowania zabieramy ze sobą i wyrzucamy do stojącego przy wyjściu kosza.

o bardziej zaawansowanych dowodach uczucia. To krępujące dla osób

postronnych. A jeśli uświadomimy sobie, że w trakcie seansu jesteśmy jako widownia podczerwień (ma to zapobiegać nielegalnemu kopiowaniu filmów wprost z ekranu), ochota na amory przejdzie nam na pewno. Pary, które chcą być blisko siebie podczas oglądania filmu, powinny wybierać sale z dwuosobowymi siedzeniami. Jednak i tu obowiązują zasady dobrego tonu – dozwolone jest przytulanie objęcie partnerki. Jeśli jesteśmy sąsiadem takiej nader niezainteresowanej filmem pary, przesiądźmy się bez ostentacji na inne miejsce. Podobnie powinny zrobić panie, którym przydarzy się sąsiad-obmacywach. Jeśli jest agresywny lub pod wpływem alkocholu, poprośmy obsługę o wyproszenie go z Sali.