Презентация на тему Зборнік вершаў Вянок, Максіма Багдановіча

таленавітаму паэту Сяргею Палуяну, які таксама заўчасна скончыў свой

жыццёвы шлях. “Вянок на магілу С. А. Полуяна” (8 красавіка 1910 г.), –указана на 1-ай старонцы зборніка. Таму структурна зборнік падзяляецца на 8 нізак вершаў: 1) У зачараваным царстве; 2) Згукі Бацькоўшчыны; 3) Старая Беларусь; 4) Место; 5) Думы; 6) Вольныя думы; 7) Старая спадчына; 8) Мадонны.

ВАДЗЯНІК
Сівавусы. згорблены, я залег між

цінай,
І гадамі грэюся — сплю на дне рэкі.
Твар травой аблутана, бытцым павучынай,
Засыпаюць грудзі мне жоўтые пяскі.
Над вадой ля берэга, ціха сьпіць асока,
Ды лаза зялёная жаліода-шуміць,
Хвалі ціха коцяода і бягуць далёка,
— І усё навокала сном адвечным спіць

1 У зачараваным царстве

зязюля,
Сумным гукам у бары;
Мо і скажаш, што я жыці

буду
Але лепш не гавары.
Бо не тое сведчыць маё сэрцэ,
Грудзі хворые мае;
Боль у іх мне душу агартае.
Думцы голас падае.
Кажа, што нядоўга пажыву я,
Што загіну без пары...
Прыляці ж тады ты на магілу,
Закувай, як у бары.

2 Згукі Бацькоўшчыны

двор дзеля красы
Яны, бяздольныя, узяты
Ткаць залатыя паясы.
І цягам доўгія

часіны,
Дзявочыя забыўшы сны,
Свае шырокія тканіны
На лад персідскі ткуць яны.
А за сцяной смяецца поле,
Зіяе неба з-за акна, –
І думкі мкнуцца мімаволі
Туды, дзе расцвіла вясна;
Дзе блішча збожжа ў яснай далі,
Сінеюць міла васількі,
Халодным срэбрам ззяюць хвалі
Між гор ліючайся ракі;
Цямнее край зубчаты бора...
І тчэ, забыўшыся, рука,
Заміж персідскага узора,
Цвяток радзімы васілька.

3 Старая Беларусь

крамы,
Кавярні, мора вывесак, як плямы,
Аннонсы і плакаты на сцяне.

Кіпіць натоўп на жорсткім вулак дне!
Снуюць хлапцы, суюшчыя рэкламы...
Разносчыкі крычаць ля кожнай брамы...
Грук, гоман, гул, — усё ракой імкне.
А дальш — за радам кас, ламбардаў, банкаў,
Агні вакзала... павадка фурманкаў...
Віры людзей... сіпяшчы паравоз...
Зялёны семафор... пакгауз... склады...
Заводаў коміны пад цьмой нябёс...
0, горада чароўныя прынады!

4 Место

быццам з каменьня.
Разаб’ецца аб іх слабы верш заўсягды,
Не збудзіўшы

сьвятога сумленьня.
 
Трэба з сталі каваць, гартаваць гібкі верш,
Абрабіць яго трэба зь цярпеньнем.
Як ударыш ты ім, – ён, як звон, зазьвініць,
Брызнуць іскры з халодных каменьнеў.
 

5 Думы

ўзбіраўся, Падымаўся да сонца, што дае нам цяпло: Але толькі чым

болей да яго набліжаўся, Тым усё халадней мне й маркотней было.
Заскрыпеў снег сыпучы пад маімі нагамі, І марозам калючым твар пякло ўсё крапчэй. І, пануры, стамлёны, ўніз пайшоў я снягамі, Сонца там хоць і далей, але грэе цяплей!

6 Вольныя думы

вянкі заплялі,
І сталі ружовага ранку чакаць,
Ў вясёлку калёраў жыццё

убіраць.
І марылі астры ў цудоўнаму сне
Аб зёлках шаўковых, аб сонечным дне,
І казачны край падыма ўся з іх сна,
Дзе кветы не вянуць, дзе вечна весна...
Так марылі ў шэрую восень яны,
Так марылі астры і ждалі вясны.
А ранак спаткаў іх халодным дажджом,
І вецер стагнаў у саду за кустом.
І ўбачылі астры, што ўкруг іх — турма,
Убачылі астры, што жыць ім — дарма,
І ўмерлі яны. Але тут, як на смех,
Паднялася сонца, цалуючы ўсех.

7 Старая спадчына