Презентация на тему Okresy filozofii starożytnej. (3)

inicjatorem filozofii physis: jako pierwszy twierdził o istnieniu jednej

zasady, która jest przyczyną wszystkich istniejących rzeczy – za taką zasadę uważał wodę;
- twierdził, że świat jest pełen bogów;
- powiedział, że magnes posiada duszę, ponieważ ma zdolność poruszania (= dusza jest zasadą ruchu).

Teoria Talesa brzmiała: Wszystko jest z wody, z wody powstało, z wody się składa i po wszystkich przemianach do wody powróci.

■ uzasadnienie tej tezy: to co żywe, żyje wilgocią/ wszystkie zarodki zawierają wodę/ przyjmowany pokarm jest soczysty = woda jest źródłem i czynnikiem podtrzymującym życie, posiada zatem cechy, które są niezbędne i wystarczające, aby rozwinęła się z niej przyroda
- przejście od praktycznego i mitologicznego do naukowego sposobu myślenia;
- pierwsze pytanie filozofii: Jaki był początek przyrody? = Jaki był pierwotny rodzaj ciał, z których powstała przyroda? [Dlaczego akurat to pytanie stanęło u początków filozofii?]

- brak (abstrakcyjnego) pojęcia materii i rozróżnienia materii od kształtu
- brak oddzielenia ciała od siły, którą go porusza
- animistyczne pojmowanie zdolności poruszania się = objaw życia i duszy

■ Znaczenie terminu zasada: (a) źródło (początek) rzeczy, (b) ujście (ostateczny kres) rzeczy, (c) trwała podpora rzeczy. [Taki czynnik pierwsi filozofowie nazywali physis – „natura”. Nie ma on już nic wspólnego chaosem, z którego według mitologii powstał świat.]

w Milecie;
- prawdopodobnie uczeń Talesa i nauczyciel Anaksymenesa;
- autor

pierwszego w historii ludzkości dzieła filozoficznego, znanego pod tytułem Peri physeos (O naturze), [z jego prac pochodzi pierwsze zachowane greckie zdanie napisane prozą naukową];
- twórca pierwszej mapy świata;
- autor tezy, iż gwiazdy krążą wokół Gwiazdy Polarnej, również pierwszy filozof sugerujący, że powierzchnia Ziemi jest zakrzywiona, oraz że może ona "pływać" w przestrzeni;
- przypisuje mu się wynalezienie zegara słonecznego oraz modelu sfer planetarnych.

a) Jako pierwszy zaczął używać terminu „arche”
- pierwotnie: wyraz języka potocznego oznaczający początek;
- zastosowany w filozofii zaczął oznaczać coś więcej niż pierwotny moment w rozwoju rzeczy, tj.: coś co leży u początku rzeczy, jednakże w toku ich rozwoju nie przestaje istnieć [= zasada/ istota rzeczy];
- u Talesa: woda przestawała istnieć przetwarzając się w inne rodzaje materii.

b) Zmiana w rozumieniu terminu „natura”
- pierwotnie: wyraz oznaczający coś, co staje się, rozrasta i rozradza – czyli: wszystkie rzeczy ulegające zmianie;
- użyty w filozofii uzyskał znaczenie zgoła odwrotne: niezmienny czynnik istniejący w rzeczach od początku – czyli: coś co było, jest i będzie;
- u Talesa: poszukiwanie początku natury, rozumianej jeszcze jako obserwowalne bezpośrednio zjawiska przyrodnicze.

i został odniesiony do prawa, które nimi rządzi (ładu

kosmicznego) – pojawia się opozycja między tym co zjawiskowe (zmienne) a tym co istotne (niezmienne).

c) Bezkres jako zasada i jego cechy
- zasadą nie jest woda (czy inny z elementów) lecz bezkres (apeiron);
- apeiron oznacza coś, co pozbawione jest wszelkich granic i determinacji, dokładniej:

nieokreśloność ilościową – coś nieskończonego przestrzennie i nieskończonego co do wielkości;
nieokreśloność jakościową – coś nieokreślonego pod względem cech.

- obejmuje wszystko, „kieruje i rządzi” wszystkim;
- jest nieśmiertelny i niezniszczalny.

Uzasadnienie tej charakterystyki:
1. zał.: istnieje nieskończenie wiele światów/ nieograniczony wydaje się również rozrost przyrody;
2. wn.: zasada, z której powstają owe światy musi być nieskończona (w obydwu w/w sensach);
3. wn.: skoro wydaje się, iż jeden żywioł może przechodzić w drugi, żadnego z nich nie można uznać za zasadę.

wskazują na to, iż Anaksymander uważał arche za coś

boskiego.
(!) Uznając apeiron za zasadę, wyszedł poza to, czego dostarczała obserwacja.

d) Powstanie wszystkich rzeczy z bezkresu – nieskończona liczba światów

1. Istnieje nieskończona liczba światów
- co do następstwa po sobie w czasie i
- co do współistnienia w przestrzeni.

2. Powstawanie rzeczy (świata przyrody): efekt rozdzielania przeciwieństw
- z bezkresu wyłaniają się opozycje, np. ciepły-zimny, mokry-suchy, dzień-noc itd.;
- rywalizują one ze sobą, zdobywając na przemian przewagę;
- u kresu istnienia danego świata – wszystkie zostają zniesione.

– prawdopodobnie w Milecie;
- uczeń Anaksymandra;
- jak jego mistrz

napisał dzieło zatytułowane O naturze, które zawierało wykładnię jego myśli [do dziś zachowały się tylko 3 fragmenty];
- większość poglądów przejął od swego nauczyciela (pośrednio także od Talesa), wprowadził doń jednak kilka zmian.

a) Zbieżności z poglądami Anaksymandra (częściowo także - Talesa):
- arche jest czynnikiem życiodajnym i przyczyną powstawania wszystkich rzeczy;
- ruch (objaw życia) jest wieczny i nieoddzielny od ciał (= animistyczne pojmowanie ruchu);
- arche jest nieograniczona pod względem jakościowym i ilościowym.

b) Różnice w stosunku do teorii poprzedników:
- arche nie jest nieokreślonym bezkresem;
- jako zasadę Anaksymenes uznał powietrze.

c) Możliwe uzasadnienie tej koncepcji:

- niejasny sposób wyłaniania się przeciwieństw z bezkresu (u Anaksymandra);
- ruchliwość powietrza i jego łatwość poddawania się przemianom stanowi lepszą analogię przy tłumaczeniu zmian, jakie zachodzą podczas stawania się;
- obserwacja nieba: opady deszczu, pioruny, zjawisko parowania;
- możliwy wpływ wierzeń greckich: natura duszy oraz powietrza jest jednakowa;
- powietrze (przez swą „niecielesność”) wydaje się być niewyczerpane i być wszędzie (= nieogr. arche).

w mieście Efez (pochodził ze szlachetnego rodu);
- (?) nie

miał bezpośrednich nauczycieli – twierdził, iż sam zdobył swą mądrość;
- miał być rzekomo człowiekiem wyniosłym, pogardliwym, żyjącym życiem odludka;
- stworzył traktat filozoficzny O naturze i złożył go jako votum w świątyni Artemidy w Efezie. [Przypuszczalnie składały się na niego trzy części: o wszechświecie, o polityce i o teologii, pisane tzw. "ciemnym" stylem, aby tylko wtajemniczeni mogli je zrozumieć.]

- wyniósł wywody Milezyjczyków na wyższy poziom + skierował je ku nowym zagadnieniom:
1) problematyka zasady rzeczy oraz powstania kosmosu (jak u Milezyjczyków),
2) przedmiotem rozważań uczynił również własności obserwowalnych zjawisk przyrody:

nic nie trwa w stanie bezruchu – wszystko wciąż się zmienia, porusza i przeobraża (analogia do płynącej rzeki);

nie ma rzeczy o stałych wartościach, nie ma bytu – rzeczywistość polega na wiecznym stawaniu się.

b) Stawanie się jako walka przeciwieństw oraz ich (ukryta) harmonia:
- stawanie się jest ciągłym przechodzeniem rzeczy od jednego przeciwieństwa do drugiego – jest ścieraniem się przeciwieństw kolejno po sobie następujących;
- ponadto: między przeciwieństwami nie ma wyraźnych granic, są tylko ciągłe przejścia (= opozycje tego typu są więc zawsze względne);

a) Wariabilizm
- koncepcja podobna do tych, które opracowali Milezyjczycy – problem arche: jest nią ogień;

to sam proces stawania się, który stanowi osnowę natury

rzeczy;
- wieczna zmiana i stawanie się były dla Heraklita harmonią lub syntezą przeciwieństw (a zatem czymś uporządkowanym a nie zupełnie chaotycznym);
- przebieg zmian w przyrodzie ma więc określony porządek – z racji tej harmonii przeciwieństwa (mimo zwalczania się) nadają sobie wzajemnie właściwy sens.

- z zał. o wiecznym aspekcie rzeczywistości wynika, iż ona sama nie ma początku ani końca (= świat istnieje i przekształca się odwiecznie);
- z zał., że jest to jedyny stały czynnik, wynika, iż nie ma w przyrodzie żadnych niezmiennych składników (takich jak apeiron Anaksymandra czy powietrze Anaksymenesa);
- z harmonijnego przebiegu zmian w przyrodzie Heraklit wyciąga wniosek: Rządzi nimi jedno prawo – rozum.

c) Ogień jako arche

- nie jest składnikiem przyrody, lecz raczej fazą wiecznej przemiany (lub równoważnikiem wszystkich rzeczy);
- będąc czymś ulotnym, czymś w ciągłym ruchu – symbolizuje zmienność rzeczywistości;
- jest metaforą połączenia przeciwieństw – jest życiem, które żyje śmiercią tego, co spala;
- jest czymś, co odznacza się (przez swe celowe działanie) inteligencją.

mówił o rozumie działającym we wszechświecie.
- zarówno człowiekiem jak

i wszechświatem rządzi jedno prawo – rozum;
- nie jest on zdolnością specyficznie ludzką, lecz siłą kosmiczną (człowiek ma w niej jedynie udział);
- rozum jest wieczny jak sam świat;
- jest nieodłącznym i najdoskonalszym (boskim) czynnikiem świata [Milezyjczycy mówiąc o boskości arche, nie przypisywali jej inteligencji];
- pomimo dysharmonii zjawisk, rozum sprawia, iż rozbieżne czynniki (przeciwieństwa) łączą się tworząc najdoskonalszą harmonię.

- żył w latach: ok. 572 p.n.e. (Samos) – 497 p.n.e. (w greckim mieście Metaponcie na południu Italii);
- w 532 roku p.n.e. osiedlił się w Krotonie (południe Italii) ponieważ w swojej ojczyźnie nie mógł znieść rządów tyrana Polikratesa;
- w Krotonie założył pierwszą szkołę filozoficzną w Grecji:
a) wniosła ona do filozofii ducha religijnego, nawiązującego do religii orfickiej (nowa wizja życia typu mistycznego i ascetycznego);
b) prowadzono w niej badania: naukowe (matematyczne, astronomiczne, akustyczne) i filozoficzne (problem arche);
c) prowadziła działalność polityczną (ruch o charakterze konserwatywnym, przeciwstawiającym się tendencjom demokratycznym);
- ucieczka do Metapontu;
- przypisuje się mu autorstwo Trzech ksiąg i Złotych wierszy [prawdopodobnie falsyfikaty z końca epoki starożytnej lub początku chrześcijańskiej].

– prowadzenie określonego typu życia, w stosunku do którego

badania naukowe były jedynie środkiem;
- charakter szkoły: porównywalny z bractwem, sektą lub zakonem religijnym, zorganizowanym według ścisłych reguł współżycia;
- nauka: traktowana jako sekret (jedynie dla adeptów szkoły → prawdopodobnie tylko nauczanie ustne) i dobro wspólne (→ anonimowość wykładu);
- nowicjusze: 1. milczenie i słuchanie wykładów – 2. pytania dotyczące muzyki, arytmetyki i geometrii – 3. studium całej natury kosmosu;
- cześć, jaką uczniowie darzyli Pitagorasa, spowodowała powstanie wielu legend na jego temat, tak iż historyczne rysy tej postaci szybko uległy zatarciu (był uważany przez nich za bóstwo). Ponadto przypisywali mu wszystkie odkrycia, jakie wypracowano w szkole.

b) Liczba jako arche

Zasadą jest liczba i jej elementy konstytutywne.
- prawdopodobnym źródłem tego poglądu było:
1. stwierdzenie, iż muzykę (którą pitagorejczycy kultywowali jako środek oczyszczenia) da się liczbowo opisać – odkryli interwały: oktawy, kwinty, kwarty i rządzące nimi prawa matematyczne;
2. w relacjach liczbowych wyrazić można również szereg zjawisk przyrodniczych: ruchy planet, pory roku, cykle rozwojowe itd.

rezultatem abstrakcyjnego myślenia – bytem myślnym;
- dla starożytnych Greków

– aż do Arystotelesa – liczba była realną rzeczą;
- Pitagorejczycy przedstawiali ją sobie jako zbiór kamyków lub zestaw punktów (= zajmujących miejsce w przestrzeni i posiadających określoną masę) – a zatem widzieli ją (przestrzennie) jako figurę;
- przypisywanie liczbom określonych właściwości: 1 – punkt; 2 – linia; 3 – figura płaska; 4 – ciało geometryczne; 5 – własności ciał fizycznych; 6 – życie; 7 – duch; 8 – miłość; 9 – roztropność, sprawiedliwość; 10 – doskonałość wszechświata;
- ta sama liczba mogła symbolizować kilka pojęć, np. 1 - monada, matka wszystkich liczb, ale także środek wszechświata, 5 oznaczało również zdrowie.

rzeczy) nie były dla pitagorejczyków czymś absolutnie pierwotnym, lecz

wyłoniły się z bardziej pierwotnych elementów/ zasad: nieograniczonego i ograniczającego;

- w liczbach odzwierciedlają się obydwie pierwotne zasady (liczby są niejako ich syntezą)/ w ciągu liczb parzystych dostrzegali przewagę elementu nieograniczonego, w ciągu nieparzystych – ograniczającego:

- skoro wszystkie elementy świata rządzone są prawami liczbowymi, to świat jest KOSMOSEM [= porządkiem] – termin po raz pierwszy użyty w tym znaczeniu, przejętym na stałe przez kulturę zachodnią.

e) Inne odkrycia i twierdzenia pitagorejczyków

1. matematyka
- tw. o sumie kątów w trójkącie;
- tzw. twierdzenie Pitagorasa;
- liczby kwadratowe i nie-kwadratowe;
- liczby wymierne i niewymierne.

2. astronomia
- kulistość Ziemi – horyzont jest tylko perspektywicznym złudzeniem;
- ruch Ziemi wokół własnej osi;
- pogląd, iż powietrze okala tylko Ziemię, a przestrzeń poza nią wypełniona jest eterem.

do których przytwierdzone są ciała niebieskie: Ziemia, Słońce, Księżyc,

5 planet, które znali (Wenus, Mars, Saturn, Jowisz, Merkury), sfera gwiazd stałych. Jako że sfer było 9, a  liczbą doskonałą była 10, twierdzili, iż zgodnie zasadą pełnej harmonii doskonałości wszechświata musi istnieć jeszcze jedna sfera i jedna planeta, określana później  przez niektórych pitagorejczyków jako Antychton – Przeciwziemia.

i zaksiężycową:
a) powyżej Księżyca panuje regularność ruchów ciał niebieskich

i dlatego nazwali tę przestrzeń kosmosem;
b) ludzie żyją w części podksiężycowej, w której panuje pewien chaos, wymagający uporządkowania.
(!) W tych czasach w świadomości ludzi porządek fizyczny nie był całkowicie oddzielony od porządku moralnego i politycznego, stąd też poszukiwania w zachowaniu ciał niebieskich odpowiedzi na pytania związane ze sferą doczesną (moralno-społeczno-polityczną).
- Pitagorejczycy zauważyli również, że przyczyną dźwięku jest ruch: Ponieważ sądzili, że w przyrodzie wszystko się porusza, to wszystko też wydaje jakieś dźwięki. Najdoskonalsze, (bo najregularniejsze) ruchy wykonują ciała na niebie, i im przypisali harmonijną muzykę sfer, najdoskonalszą, choć dla nas niesłyszalną, gdyż jesteśmy do niej przyzwyczajeni - słyszmy ją od urodzenia.

f) Wiara pitagorejska (a orfizm)

- bóstwo opiekuńcze: Apollin [patron rozumu i nauki] (u orfików: Dionizos);
- stąd też inna droga prowadząca do oczyszczenia – nie poprzez misteria religijne, lecz na drodze uprawiania nauki [muzyka → teoria liczb → arytmo-geometryczny obraz świata]

- metempsychoza (wędrówka dusz – przez odradzanie się w różnych ciałach);
- dusza jako element boski, ale wrogi ciału;
- nieśmiertelność duszy;
- powiązanie duszy z winą pierwotną;
- ciało – więzienie duszy;
- człowiek powinien żyć dla nie dla ciała, lecz dla duszy (= ascetyczny styl życia)

stosunku do filozofii Heraklita; doktryna biegunowo przeciwna jego filozofii,

zaprzeczająca zmienności świata i upatrująca w stałości naczelną cechę bytu;
- doktryna powstała w zachodnich koloniach greckich – centrum: italskie miasto Elea

Pokolenia eleatów:
- przygotowujące naukę – Ksenofanes z Kolofonu [wyszedł ze środowiska filozofów jońskich i stanowi łącznik między nimi a eleatami];
- tworzące naukę – Parmenides [nadał filozoficzną postać poglądom Ksenofanesa – rozwinął ją w teorię bytu i poznania];
- broniące nauki – Zenon z Elei [wysubtelnił metodę dialektyczną Parmenidesa i stosował ją do obrony jego poglądów];
- zmieniające naukę – eryści ze szkoły megarejskiej [filozofia eleacka przekształca się w erystykę – sztukę prowadzenia sporów dla samych sporów]

- ur. ok. 570 (w Kolofonie w Jonii) – ok. 470 p.n.e.;
- prawdopodobnie osobisty uczeń Anaksymandra;
- uznawany za bezpośredniego poprzednika eleatów;
- nie był filozofem wielkiego formatu, raczej rapsodem wyrażającym pewne treści filozoficzne. Zawarł je zwłaszcza w poemacie Silloi (Szyderstwa); zachowały się z niego nieliczne fragmenty przekazane przez innych autorów;
- w wieku ok. 25 lat opuścił rodzinne miasto (jak wielu innych Jonów) udając się do Italii i na Sycylię (ostatecznie osiadł w Elei) – przypuszczalnie w wyniku zdobycia Kolofonu przez króla Persów Cyrusa.

jońskich, ale nie uprawiał filozofii przyrody na ich sposób;
-

z jednej strony zaprzeczał temu, że kosmos powstał (tj. miał początek), zmieniał się i poruszał; z drugiej zaś nie przeczył powstawaniu, zmianom i ruchowi poszczególnych rzeczy w kosmosie;
- z zachowanych fragmentów jego dzieł wynika, że uważał za arche ziemię lub ziemię + wodę;
- wydaje się jednakże, iż chciał on wyjaśnić za ich pomocą powstanie (podstawę istnienia) jedynie bytów Ziemskich;
- a zatem: jego zasada (arche) jest czymś innym aniżeli zasada filozofów jońskich (którym chodziło o wyjaśnienie pochodzenia całego Kosmosu).

B) Teologia Ksenofanesa

- główny przedmiot jego zainteresowań stanowiło BÓSTWO;

a) jest jedno (zapewne w związku z poglądem Jończyków, iż arche jest jedna);

- antropomorfizm – podstawowy błąd, z którego biorą się wszelkie niedorze-czności związane z tradycyjną koncepcją bogów;

- wniosek: bogowie nie mogą mieć wyglądu ludzkiego ani popełniać czynów nikczemnych (o których mówi mitologia).

tego, że Ksenofanes był monoteistą i panteistą (nie wykluczał

istnienia innych boskich sił poza bogiem-kosmosem, bo nie dostrzegał sprzeczności między monoteizmem i politeizmem);

- nie można go także uznać za spirytualistę (brak opozycji duchowy - materialny);

- stąd nie jest on również dualistą.

Główne tezy teologii Ksenofanesa:

- bóg ma postać kuli i nie jest w niczym podobny do człowieka, jest cały widzeniem, słyszeniem, myślą i rozumem, jest wieczny;
- ponieważ bóg posiada siłę, która wszystko wprawia w ruch, jego widzenie, słyszenie itd. nie ma wymiaru ludzkiego, ale kosmiczny; wieczność bóstwa nie należy więc rozumieć czasowo, ale jako wykluczenie z czasowości;
- prawdziwa, boska świadomość to świadomość czysta, która jest w relacji negatywnej do wszystkiego;
- bóg-Jedno jest wolny od wszystkiego, jest jedynie Jednością, jest niezmysłowy, niezmienny, bez początku, środka i końca, nieruchomy;
- ruch, zmiana, przemijanie, mnogość towarzyszą jedynie postrzeżeniom, zmianę należy ujmować abstrakcyjnie, jest tylko odniesieniem do czegoś; istnieje więc tylko Jedno, reszta jest pozorem;
- dlatego wypełniony nieskończoną ilością światów kosmos, jest niezmienny, w ruchu pozostają wyłącznie jego części (dlatego powstają wciąż nowe światy).

(!) Wkład Ksenofanesa w rozwój filozofii – wysunięcie na pierwszy plan myśli o JEDNOŚCI.

p.n.e.;
- według tradycji był uczniem Ksenofanesa;
- w Elei założył

szkołę filozoficzną (nazwaną później od miejsca założenia - elejską);
- według źródeł historycznych do filozofii wprowadził go pitagorejczyk Ameinias (= religijny i mistyczny charakter jego głównego dzieła O naturze – z tego poematu zachowały się: prolog, część pierwsza i fragmenty części drugiej);
- początkowo widziano w Parmenidesie rywala Heraklita – mniemano, iż w poemacie znajduje się wyraźna polemika antyheraklitejska (nowsze badania odmieniły to przekonanie);
- jak większość jego poprzedników zajmował się także polityką – ułożył prawa dla swego miasta.

a) jednością [= zasada świata jest jedna] i mnogością [= świat składa się z mnogości rzeczy];

b) trwałością [= zasada jest trwała] i zmiennością [= przyroda ulega przemianom];

nie ginie:
NB → B [= niemożliwe, bo NB nie

ma]
B → B [= niemożliwe, bo już by wcześniej istniał, i tym samym by nie powstał]
Z tych samych racji nie jest możliwe, aby ginął.

b) byt jest NIEZMIENNY i absolutnie NIERUCHOMY

c) byt jest NIEPODZIELNY, bo: wszelkie zróżnicowanie implikuje NB
B1  B2 – któraś z części musiałaby nie mieć jakiejś cechy

Konsekwencje tej teorii:

- odejście od hilozoizmu Jończyków, dla których ruch był nieodłączny od rzeczy;
- ale: byt nie jest tu jeszcze traktowany jako coś abstrakcyjnego – rozróżnienie: abstrakcyjny : materialny/ materialny : duchowy obce było jeszcze epoce Parmenidesa;
- czy byt = arche Jończyków – nie, gdyż arche Jończyków tworzyła rzeczy różnicując się i przekształcając.

wyniki rozumowania a nie zjawiska dają właściwy obraz bytu

[→ wprowadzenie jednego z najważniejszych rozróżnień w filozofii: byt vs. zjawiska];

2. Metoda dedukcyjna – po raz pierwszy: metodyczne zastosowanie rozumowania dedukcyjnego [= wyprowadzanie wniosków z założonych a priori przesłanek ogólnych];

- ur. ok. 490 p.n.e. – ok. 430 p.n.e..;
- uczeń, współobywatel i stronnik Parmenidesa a także jego następca w szkole elejskiej;
- podziwiany przez Platona jako „eleacki Palamedes”, a przez Arystotelesa jako wynalazca filozoficznej dialektyki;
- nie są znane jakiekolwiek jego pozytywne twierdzenia – zasłynął zaś jako twórca destrukcyjnych argumentów wymierzonych przeciwko oponentom Parmenidesa [nowy typ filozofa: APOLOGETA i POLEMISTA – mniej zainteresowany zdobywaniem nowych prawd, niż bronieniem prawd zdobytych i zwalczaniem przeciwników]
- wymagało to odpowiedniego temperamentu, odwagi i nieugiętego charakteru – tak też przedstawia Zenona historia.

Metoda dowodzenia

- tezy Parmenidesa atakowane były przede wszystkim w punktach ewidentnie sprzecznych z doświadczeniem – w momentach, kiedy przeczyły stawaniu się, ruchowi i wielości;
- polemika ta dała nową metodę dowodzenia (której twórcą jest Zenon) – zamiast dowodzić wprost prawdziwości danej tezy, sprowadza się do absurdu tezę z nią sprzeczną;

niezmienności bytu, lecz wykazuje niemożliwość (sprzeczność) wszelkiej mnogości i

zmiany (atakuje najprostszą formę tej ostatniej - ruch).

Argumenty przeciwko ruchowi:

a. dychotomia – niemożliwym jest przechodzenie nieskończonej ilości odcinków w skończonym czasie;
b. Achilles – najszybszy biegacz nie może nigdy prześcignąć najwolniejszego, jeśli ten ostatni wcześniej wystartował;
c. strzała – strzała, o której istnieje opinia, że się porusza, w rzeczywistości jest nieruchoma;
d. stadion – względna jest prędkość, a więc względny jest sam ruch, którego prędkość jest istotną właściwością. Dowód względności wyklucza obiektywność, a zatem i realność ruchu.

Argumenty przeciwko mnogości:

a. Jeśli jest podzielny w nieskończoność, to każda z jego części musiałaby być nieskończenie wielka, a zatem istniałoby nieskończenie wiele nieskończenie wielkich części.

b. Jeśli podział taki ma granice, tj. kończy się na częściach niepodzielnych, to każda z takich części nie posiada masy i rozciągłości. Jednakże suma mas i wymiarów części niepodzielnych równa jest zeru.

sądzili, że rozwiązują problem wskazując na to, iż: czas

jest tak samo nieskończenie podzielny jak przestrzeń i że ich części odpowiadają sobie.

- Właściwe rozwiązanie (dotyczy stosunku między wielkościami ciągłymi a nieciągłymi): Paradoksy Zenona biorą się stąd, że operując nieciągłymi częściami, chciał z nich odtworzyć wielkości ciągłe, jednakże: przestrzeń nie jest sumą punktów, czas nie jest sumą momentów, ruch nie jest sumą prostych przejść od punktu do punktu. Punkty i momenty można jedynie całkować, ale nie sumować.

(!) Podniesione przez Zenona problemy wskazały na odmienną naturę wielkości ciągłych i stały się bodźcem do zbadania ciągłości i odkrycia całkowania.

484 p.n.e. – 424 p.n.e.;
- pochodził z doryckiej kolonii

Agrygent na Sycylii;
- historia przedstawia go jako człowieka o silnej osobowości i rozległej wiedzy – do niego odwołuje się: filozofia i mistyka, magia i medycyna;
- działalność polityczna: był jednym ze zwolenników stronnictwa demokratycznego w rodzinnym mieście;
- Arystoteles uważał go za twórcę retoryki, a jego uczniem miał być słynny Gorgiasz z Leontinoi;
- przyjmuje się, że był twórcą szkoły medycznej – przed nim medycyną zajmowali się tylko kapłani i pitagorejczycy;
- przypuszcza się, że Empedokles słuchał nauk Parmenidesa, a mógł też mieć związki z pitagorejczykami. Z jego pism zachowały się jedynie fragmenty wierszowanego dzieła O naturze i poematu mistycznego Pieśni oczyszczające;
- Na temat śmierci Empedoklesa krąży wiele legend. Historycy filozofii skłaniają się do poglądu, że pod koniec życia został on wygnany z Akragas i zmarł w Grecji;
- romantycznym wyobrażeniem tego filozofa jest tragedia Hölderlina „Der Tod des Empedokles. Empedokles auf dem Ätna”.

Eklektyzm

- rozłam między heraklityzmem a eleatyzmem musiał wywołać próby ich pogodzenia (było ich kilka, przypadały na poł. V. w. p.n.e.) – najprostszą zaproponował Empedokles;
- wszystkie polegały na tym samym: zachowywały Parmenidejskie przekonanie o niezmienności bytu, natomiast dla wytłumaczenia przemian dokonujących się w zjawiskach porzucały przekonanie o jedności bytu.

Nic nie może powstać z tego, czego nie ma,

jest niemożliwe, aby to, co jest, zginęło; jednakże:

- stosowana przez Empedoklesa jedynie do prostych składników rzeczy;

- rzeczy złożone natomiast powstają, zmieniają się i giną.

- składniki proste mogą się łączyć i rozłączać, same nie ulegając zmianie;
- zmieniają się jedynie ich układy – czyli rzeczy złożone.

- aby przeprowadzić ten pogląd należało zerwać z monistycznym tłumaczeniem świata [= zasada jest jedna] i przejść do pluralizmu;
- Empedokles przyjął 4 jakościowo różne składniki świata – idąc drogą najmniejszego oporu, tj. łącząc poglądy jońskich filozofów przyrody – wodę, powietrze, ogień i ziemię;
- nazwał je korzeniami wszechrzeczy (potem utarła się nazwa żywiołów i pierwiastków) – z nich powstają rzeczy złożone;
(!) było to rozwiązanie jeszcze dość naiwne, jednakże idące w dobrym kierunku: poszukiwania prostych składników materii [w tym sensie Empedoklesa można uznać za twórcę pojęcia pierwiastka];
(!) tym samym przygotował podstawę do rozważań natury chemicznej. Sam rozważania te zapoczątkował – próbował tłumaczyć wzajemne zachowanie się ciał przez ich powinowactwo, a różnice między ciałami traktował jako różnice ilościowe i różnice struktury (chociaż i tu jego twierdzenia były jeszcze naiwne – mówił np., że mięso i krew mają równe ilości żywiołów).

żywioły łączą się i rozłączają?
- u filozofów jońskich nie

miałoby ono sensu, gdyż pytanie o zmienność materii oznaczałoby dla nich pytać, dlaczego zmienia się to, co ze swej natury zmienne – przypisywali bowiem materii samorzutną zdolność przetwarzania się (= hilozoizm), wyobrażali ją sobie jako wewnętrzną transformację materii;

- rozdzielenie materii i siły – żywioły zostały pojęte jako bezwładna masa;

- przemiana mogła dokonać się w nich tylko przez oddziaływanie z zewnątrz;

- 4 żywioły poruszane przez 2 siły – przyciągającą i odpychającą („miłość i nienawiść”);

- ustrój świata zależy od tego, która z sił w danej chwili ma przewagę;

- z tego punktu widzenia dzieje świata dzielą się na 4 okresy:

sił jest zawieszone) to okresy eleackiej nieruchomości;
- okresy 2.

i 4. to okresy heraklitejskiej zmienności;
- dzieje świata to nieskończony proces przechodzenia przez te 4 etapy.

pochodził z Kladzomen w Azji Mniejszej, ale jeszcze w

młodości przeniósł się do Aten (gdzie przebywał ok. 30 lat) – możliwe, iż był pierwszym filozofem, który wprowadził filozofię do Aten;
- dla studiów udał się do Miletu i Egiptu, później nauczał w Atenach, otaczany opieką Peryklesa;
- usiłował wyjaśniać zjawiska przyrodnicze naukowo, gdy współcześni sprowadzali je wyłącznie do działań bogów. Stąd uchodził za bezbożnego wywrotowca;
- jako pierwszy podał poprawne wyjaśnienie zaćmienia Słońca i Księżyca. Na podstawie obserwacji meteorytów spadających na Ziemię, które są bryłkami czerwonego rozgrzanego żelaza, wnioskował że Słońce i inne gwiazdy musiały być również właśnie takimi kulami.

Filozofia Anaksagorasa – poprzednicy (ci sami co u Empedoklesa): jońscy filozofowie przyrody, w szczególności Heraklit, oraz eleaci. Z eleatów wpłynął na niego nie tylko Parmenides, ale i Zenon, od którego przejął nieskończoną podzielność materii.

A) Teoria materii

Teza Parmenidesa („to co jest, nie może przestać być”) była dla niego pewnikiem, tak samo jak dla Empedoklesa. Sposób jej pogodzenia z faktem zmienności rzeczy był ten sam: składniki świata są niezmienne, ale łącząc się i rozdzielając tworzą zmienne układy.

- żadna jakość nie może powstać z kombinacji innych jakości;

- głosił więc – nie tylko niezmienność pewnych pierwiastków, ale wszelkich jakości;

- wn: rzeczywistość nie może składać się tylko z 4 składników – ma ich tyle, ile jest wszelkich jakości;

wprowadził na ich określenie termin homoiomerie (= ciała składające

się z jednorodnych części).

Jakościowa teoria przyrody – cokolwiek istnieje, złożone jest z przeróżnych „zarodków”:

odżywianie organizmu (mięśni, krwi, kości) ← chleb ← rośliny ← ziemia/ woda/ słońce/ powietrze

Wn.: żywioły, które Empedokles uważał za najprostsze, są tak samo złożone jak i inne rzeczy. Wszystko jest więc złożone – nawet najmniejsze części materii („znajdują się w nich różnorodne ciała i zarodki wszelkich rzeczy wraz z wszelkiego rodzaju kształtami, barwami i zapachami”).

Nie ma przy tym kresu podzielności – „pośród tego, co jest małe, nie ma najmniejszego, lecz tylko zawsze mniejsze”.

(!) Ten INFINITYSTYCZNY pogląd (dopatrujący się nieskończoności w przyrodzie) przygotowany został przez naukę Zenona o nieskończonej podzielności.

(!) Jednakże Anaksagoras przyjął nieskończoność i w zakresie jakości (a nie tylko nieskończoność ilościową – przestrzeni, czasu i ruchu).

(?) - Jak możemy odróżnić jedną rzecz od drugiej, skoro w każdej z nich zawarte są wszystkie składniki świata?
- Zgodnie z jego teorią przykładowo: kamień uderzony o kamień powinien sączyć np. krew lub wodę, ale przecież tak się nie dzieje.

(Rozw.) Odpowiedź Anaksagorasa: w każdej rzeczy są wszystkie składniki, ale:
- nie w każdej są w tej samej proporcji – postrzegamy tylko te, które w danej rzeczy przeważają (i wedle nich tą rzecz nazywamy) (tak jak nie słyszymy szeptu wśród okrzyków tłumu, czy nie dostrzegamy kropli wina w beczce wody);
- istnieje zatem granica natężenia danej cechy, poniżej której nasze zmysły nie sięgają (= koncepcja określana we współczesnej psychologii progiem percepcji/ świadomości)

poza tym są wierne;
- jakości zmysłowe są obiektywne –

świat jest taki, jakim go postrzegamy.
A zatem: choć filozofia Anaksagorasa wyrosła z eleatyzmu, zachowała przekonanie o prawdziwości wiedzy zmysłowej.

B) Teoria ducha (siły)

- Podobnie jak u Empedoklesa (pod wpływem filozofii eleatów) – oddzielenie siły od materii. Ta ostatnia jest bezwładna, pierwsza musi więc oddziaływać z zewnątrz.

- jakiś impuls spowodował wir w materii, który rozszerzając się pociągnął za sobą całą materię;

- skąd ten impuls? – spowodował go duch (= odrzucenie poglądu, aby porządek zdarzeń mógł być efektem przypadku lub ślepej konieczności);

- przeciwko koncepcji czysto mechanistycznej przemawia zdaniem Anaksagorasa ład panujący w przyrodzie i jak się wydaje – jej rozumny ustrój;

- rozumny impuls mogła wytworzyć jedynie siła duchowa, nie mechaniczna.

- aby nadać ruch przyrodzie siła ta (duch) nie może być częścią przyrody – musi być poza i ponad nią.

(= materia subtelniejsza od „zwykłej”, nie zmieszana z innymi

rodzajami);

- nie jest osobą (dla starożytnych Greków nie musiał być on osobą – wierzyli w dusze żywiołów, ciał niebieskich, a nawet całego wszechświata);

- jego działanie ograniczyło się do poruszenia świata (= odkąd świat został poruszony, duch przestał działać);

- nie jest czynnikiem nadprzyrodzonym (= rządzącym się innymi prawami niż prawa natury), ani też kształtującym świat celowo (= „budowniczym” świata, który działa według jakiegoś planu).

- ur. ok. 460 p.n.e. – 370 p.n.e.;
- pochodził z Abdery, w Tracji (obecnie region geograficzny na pograniczu Bułgarii, Grecji i Turcji);
- w młodości odbył długie podróże na Wschód do Egiptu, Azji Mniejszej i Persji – pobierał nauki u kapłanów egipskich i magów babilońskich;
- po powrocie do Abdery studiował filozofię w szkole Leucypa, gdzie zainteresował się teorią atomu;
- prace Demokryta, (stworzył ok. 70) dotyczyły wielu różnych dziedzin, m. in.: fizyki, astronomii, medycyny, chemii, gramatyki, techniki, logiki, strategii i muzyki; przetrwały z nich nieliczne fragmenty – cytowane przez innych myślicieli;
- w swym rodzinnym mieście zyskał sobie przydomek „śmiejącego się filozofa” (przydomek ten był prawdopodobnie związany z podejrzewaniem go przez mieszkańców Abdery o szaleństwo).

(ale łącząc się wytwarzają zmienne układy = rzeczy złożone)

była jednorodna, nieruchoma i ciągła) – przyroda była różnorodna,

ruchoma i nieciągła [ostatnia z właściwości różni go także od Anaksagorasa]/ w nieskończoność można dzielić jedynie próżnię;

- w odróżnieniu od Empedoklesa i Anaksagorasa – podstawowe składniki przyrody różnią się jedynie ilościowo, tj. samymi tylko matematycznymi i geometrycznymi właściwościami.

Według Demokryta:

- liczba pierwiastków (= rodzajów atomów) nie jest nieskończona – do tej pory odkryto 118 pierwiastków (92 z nich występują naturalnie na Ziemi);

- atomy nie są odwieczne – poszczególne ich rodzaje powstawały w kolejnych etapach rozwoju Wszechświata;

- atomy nie mają dokładnie określonych granic/ kształtu, ich rozmiary są określane w sposób umowny [na podstawie odległości od atomów, z którymi tworzą wiązania chemiczne];

- atomy nie są cząstkami elementarnymi (= najbardziej podstawowym budulcem materii);

- Demokryt (nie znając prawa ciążenia/ oddziaływań na poziomie subatomowym) wyjaśniał łączenie się atomów mechanicznie [poprzez „haczyki, otwory i odnogi”];

Modelu Standardowego)
B) Subiektywistyczna teoria postrzeżeń
- odczucia zmysłowe są

subiektywne (w terminologii Demokryta: „umowne”) = istnieją jedynie w postrzeżeniach ich odbiorców [bo: atomy nie posiadają właściwości jakościowych];
- postrzeżenia te mają jednakże podstawę w ułożeniu i rodzaju (kształcie) atomów, np.:

- substancja twarda (atomy ułożone gęsto)
- substancja miękka (atomy ułożone luźno)
- słodki smak (gładkie atomy)
- ostry, kwaśny, gorzki smak (ostre, nierówne atomy)